Aanvaard zijn zoals je bent door God is een belangrijk thema in het Nieuwe Testament, maar verandering naar Jezus’ beeld ook. Hoe zit dit, wat kunnen we hieraan doen?
Onlangs hoorde ik van een kennis dat haar zoon die nog niet zo lang christen is, behoorlijk in de knoop is gekomen met zichzelf. Hij vond het moeilijk om zijn radicale ideaalbeeld van een christen bij te benen en begon zelfs trekjes van een burn-out te vertonen. Het is niet de eerste keer dat ik zoiets hoor over jonge christenen en ik herken het ook van mezelf toen ik nog jong was en iets minder grijs. Je bent enthousiast en wil er helemaal voor gaan. Er ontstaat alleen wel een probleem wanneer je tegen je tekortkomingen aanloopt en je jezelf zonder succes wilt veranderen. Maar wees gerust, relax en adem even uit. We hoeven namelijk onszelf helemaal niet te veranderen. Wij hoeven niet op onze tenen te lopen, maar wij veranderen van binnenuit door de Heilige Geest. Dit wordt duidelijk in Johannes 15, waar Jezus het heeft over de wijnstok. Dit is een van de mooiste metaforen voor het leven door de Geest. Ik wil dit gedeelte als volgt samenvatten:
• Vrucht dragen (verandering naar Jezus’ beeld) gaat niet primair over wat wij doen maar wat God doet. Wij worden vergeleken met ranken die verbonden zijn met de wijnstok. Het DNA van de wijnstok bepaalt wat er in of door de ranken gebeurt. De vrucht die tevoorschijn komt is Gods werk.
• Vrucht dragen is dus geen prestatie maar een logisch gevolg. De vrucht is een wonder en tegelijk is het ‘onvermijdelijk’, het kan niet anders. Het is een organisch proces dat als vanzelf plaatsvindt, zolang de sapstroom uit de wortel niet wordt afgesneden.
• Vrucht dragen is geen plicht maar een belofte waar we op mogen rekenen. Het bijzondere van het geestelijk leven is dat God ervoor garant staat. Het zwaartepunt ligt bij Hem. Het is aan ons om in Hem te blijven, wat wil zeggen dat we in verbondenheid met Hem leven.
• Vrucht dragen gaat vanzelf maar het is iets anders dan wildgroei. De ranken moeten worden gesnoeid om te zorgen dat er voldoende vrucht aan kan komen. In Hem blijven is niet de dingen op z’n beloop laten. Het vraagt om focus, concentratie en discipline.
• Vrucht dragen gaat niet primair over ons gedrag maar over wie wij zijn. Het is typerend dat de vrucht van de Geest gaat over ons karakter, ons hart. Als je Galaten 5:22 leest, zie je een plaatje van iemand die vol is van liefde: een portret van Jezus.
God wil ons graag veranderen zodat we steeds meer worden zoals Jezus. Het mooie is dat dit een proces is dat van binnenuit gebeurt. Het gaat er niet primair om dat wij moeten proberen aan allerlei criteria te voldoen. We worden aanvaard zoals we zijn: we zijn oké, we zijn geliefd. God houdt van ons zoals we zijn… maar Hij houdt teveel van ons om ons te laten zoals we zijn. Daarbij wil God natuurlijk graag dat die verandering echt is, dat het van binnenuit komt. Dat staat haaks op al die vormen van beïnvloeding die wij kennen: Pavlov, sociale controle, indoctrinatie etc. Het gaat God niet om uiterlijke aanpassing maar om verbondenheid en participatie. In de relatie groeit het verlangen om te gaan lijken op Jezus, omdat we steeds meer van Hem onder de indruk raken. En het mooie is dat we niet hoeven te doen als Jezus, maar dat we mogen worden als Jezus.
Gezonde voedingsbodem
We zien dus dat verbondenheid met Jezus leidt tot gezonde groei. Die groei gaat als vanzelf, daar hoef je bij wijze van spreken niets voor te doen. Jezus spreekt over het in Hem blijven. Dat gaat over het op Hem afgestemd zijn, verbonden zijn. Eigenlijk gaat het over de houding van voortdurend gebed. En dan niet op de manier van eindeloos tegen God aanpraten, maar het Hem betrekken, overleggen, online zijn. Gebed op deze relationele manier creëert verwachting, ruimte voor God om ons te zegenen, zijn dingen in en door ons te realiseren. Kortom, als we met Hem in verbinding staan, kan het niet anders dan dat we vruchtbaar zijn. Als die vrucht ontbreekt kunnen we ons beter afvragen wat in de relatie de liefde blokkeert dan in de kramp schieten en harder ons best doen.
